Οι αγνιόπιτες είναι παραδοσιακές μυζηθρόπιτες κυρίως της ανατολικής Κρήτης. Γίνονται σχεδόν πάντα με ξινή μυζήθρα και έχουν πάρει το όνομά τους από την αγνιά τους ζύμη. Αγνιά λέμε στην Κρήτη την πολύ μαλακή ζύμη, αυτή που σχεδόν κολλά στα χέρια. Η παρακάτω είναι μια παραλλαγή απο της πιτούλες του cretangastronomy.
Άλλοτε τη φτιάχνουμε χωρίς διογκωτικά και άλλοτε με μαγιά ή με μπέικιν. Το υγρό που χρησιμοποιούμε στην παραδοσιακή συνταγή είναι το νεράκι με λίγο ελαιόλαδο και λίγη ρακή. Σερβίρονται με αχνοζάχαρη ή με μέλι ή με πετιμέζι.
Στη σημερινή συνταγή το υγρό της ζύμης είναι γάλα με νερό και έτσι είναι πιο πλούσια θα λέγαμε. Αφράτη στο εσωτερικό της αλλά τραγανή στην κρούστα της. Θα “φύγουν” στο πι και φι και θα άρεσουν σε όλους όσους τις δοκίμασουν. Η γέμιση θα γίνει με φέτα,χωρίς μέλι ή ζάχαρη στο σερβίρισμα δηλαδή σαν τυρόπιτες, αλμυρές. Το ευχάριστο είναι ότι παρόλο που είναι τηγανητές απορροφούν ελάχιστο ελαιόλαδο και δείχνουν σαν να είναι ψημένες στο φούρνο.
Είναι τόσο εύκολες και τόσο νόστιμες που συστήνω ανεπιφύλακτα να τις δοκιμάσετε:
Υλικά:
Α. Για τη ζύμη (για 20-25 πίτες )
1 κούπα γάλα
1 κούπα χλιαρό νερό
1 φακελάκι ξηρή μαγιά των 8 γραμμαρίων
1 κουταλάκι ζάχαρη
1 κοφτό κουταλάκι αλάτι
1/3 κούπας ελαιόλαδο (έλεγε 1 φλιτζανάκι του ελληνικού καφέ και το αντίστοιχο ήταν 1/3 της δοσομετρικής κούπας)
4 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις και λίγο ακόμη (ήταν 600 γραμμάρια ακριβώς αυτή τη φορά!).
Β. Για τη γέμιση
½ κιλό φέτα
Λίγο γάλα για να μαλακώσουμε τη φέτα ( 2-3 κουταλιές ανάλογα με το πόσο σκληρή είναι)
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Επί το έργον:
Βάζουμε σε μπολ ανάμειξης τα υγρά υλικά της ζύμης και προσθέτουμε τη μαγιά , τη ζάχαρη και το αλάτι. Αναμειγνύουμε και βάζουμε και το αλεύρι. Η ζύμη πρέπει να κολλά στα χέρια μας και στη λεκάνη στην αρχή. Δεν βάζουμε πολύ αλεύρι.
Ζυμώνουμε λίγη ώρα μέχρι σχεδόν να ξεκολλά από τα τοιχώματα της λεκάνης (πάλι θα κολλάει ελαφρά αλλά όχι όσο στην αρχή).
Την αφήνουμε να ξεκουραστεί όσο ετοιμάζουμε τη γέμιση.
Τρίβουμε την φέτα στον τρίφτη της ντομάτας και προσθέτουμε 2-3 κουταλιές γάλα πατώντας τη με ένα πιρούνι για να γίνει σαν σφικτή κρέμα. Δεν πρέπει όμως να είναι υδαρής γιατί θα τρυπάει το ζυμάρι μας.
Παίρνουμε κομμάτια στο μέγεθος μανταρινιού, τα ζυμώνουμε να μην κολλάνε , τα ανοίγουμε στο χέρι μας και βάζουμε μια γεμάτη κουταλιά γέμιση.
Τα κλείνουμε σαν πουγκάκια φροντίζοντας να κλειστεί πολύ καλά στο εσωτερικό τους η γέμιση και τα πατάμε με το χέρι μας να πλατύνουν φροντίζοντας να μείνουν κυκλικά.
Τα τοποθετούμε σε ταψάκι στρωμένο με χαρτί ή βαμβακερή πετσέτα και τα σκεπάζουμε με μια άλλη πετσέτα για να ανεβούν. Εγώ για να συντομεύσω τη διαδικασία, άναψα στους 50 βαθμούς το φούρνο, τον έσβησα και έβαλα μέσα το ταψάκι μου.
Όταν ανεβούν, βάζουμε ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι και όταν κάψει (χωρίς να καπνίζει) βάζουμε λίγες λίγες τις πίτες μας. Τις ξεκολλάμε προσεκτικά από το χαρτί ή την πετσέτα για να μη τρυπήσουν.
Τις τηγανίζουμε κι από τις δύο πλευρές . Τις γυρίζουμε χωρίς να τις τρυπήσουμε.
Τις βγάζουμε σε χαρτί κουζίνας, να φύγει το περίσσιο λάδι. Σερβίρονται ζεστές, χλιαρές, σε θερμοκρασία δωματίου , κοινώς όπως νάναι…
1) Φυσικά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξινομυζήθρα ή άλλο μαλακό τυρί αλλά όχι πολύ υγρό για να μη τρυπάει η ζύμη μας. Μπορούμε πάντα να τις σερβίρουμε με μέλι ή αχνοζάχαρη και κανέλα.
2) Σε όλες τις πίτες μπορεί ανάλογα με το μέγεθος και τις ποσότητες της γέμισης που χρησιμοποιούμε να περισσέψει ζύμη ή γέμιση. Γι αυτό καλό είναι να χωρίζουμε με το μάτι ή «στο περίπου» τη ζύμη και τη γέμισή μας.
via artozaharoplastiolihoudis, cretangastronomy
