Πόσες φορές θελήσαμε να φωνάξουμε, για να ακουστούν τα θέλω μας, αλλά δεν είπαμε λέξη; Πόσες φορές θελήσαμε να αφήσουμε τα βλέμματα μας να «ουρλιάξουν» και αντί γι’ αυτό, τα χαμηλώσαμε, χαμογελώντας σιωπηλά; Πόσες φορές είπαμε «δεν πειράζει» και πείσαμε τον εαυτό μας πως δεν νιώθουμε. Κι όμως
Νιώθαμε. Και κάπως έτσι, η κραυγή μας, έγινε σιωπή.
Αυτή η σιωπή λέγεται παθητικός θυμός. Ένας θυμός που δεν ξεσπά με φωνές και γκρίνιες. Αντίθετα, παίρνει τη μορφή μιας συγκαταβατικής συγγνώμης, ενός τυπικού χαμόγελου και μιας δήθεν αδιαφορίας. Μοιάζει με μια πόρτα που κλείνει αργά, τόσο αργά που δεν ακούγεται ο ήχος της. Μοιάζει με ένα άγγιγμα που δεν ήρθε ποτέ, με μια κουβέντα που έμεινε στη μέση.
Δεν είναι εύκολο να παραδεχτούμε όσα η οικογένεια μας, μας κληροδότησε μέσα από το δικό της παθητικό θυμό. Αυτή η πάντοτε σιωπηλή απαίτηση να μη σκεφτούμε διαφορετικά, να μην εκφράσουμε τα όνειρά μας, να μην αντιδράσουμε στο μη επιθυμητό, μας έκανε ενήλικες που μέσα μας κρατάμε, όλα εκείνα που δεν έπρεπε ποτέ να πούμε.
Κάθε φορά που κάποιος μας πληγώνει και δεν το λέμε, κάθε φορά που νιώθουμε προδομένοι και απλά «κάνουμε ότι δε συμβαίνει τίποτα», κάθε που φόρα που στο θέλω του εαυτού μας, απαντάμε με το σκληρό «πρέπει να μη θες», ένα κομμάτι μας κλείνει. Μαζεύεται. Χάνεται. Γινόμαστε πιο ψυχροί, πιο αδιάφοροι, πιο μακρινοί. Μέσα μας όμως, δεν υπάρχει αδιαφορία—υπάρχει ένα παράπονο, μια πίκρα, ένα γιατί που δεν βρίσκει διέξοδο.
Και η σχέση μας με αυτούς που αγαπάμε; Ο παθητικός θυμός είναι ένας αόρατος τοίχος ανάμεσα σε εμάς και στους αγαπημένους μας. Δεν είναι μια ένταση που ξεσπά και μετά ηρεμεί, αλλά μια απόσταση που μεγαλώνει σιγά-σιγά, μια αποξένωση που δεν την καταλαβαίνεις, μέχρι πλέον να είναι αργά. Είναι οι στιγμές που σταματάμε να απαντάμε σε μηνύματα, οι φορές που ακυρώνουμε τις συναντήσεις μας χωρίς λόγο, οι μέρες που κάποιος μας λείπει, αλλά διστάζουμε να το πούμε.
Κι όμως φαινόμαστε καλά, απλά λίγο αλλαγμένοι από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Και εκείνοι που μας αγαπούν, εκείνοι που εμείς είχαμε επιλέξει να υπάρχουν στη ζωή μας, μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν να φανταστούν πως μέσα μας κατοικεί ένας παθητικός θυμός. Και κάπως έτσι, οι σχέσεις μας τελειώνουν, όχι με καυγάδες, αλλά με τη φθορά του χρόνου. Αυτό συνηθίζουμε να λέμε.
Όμως αξίζουμε σχέσεις αληθινές, ειλικρινείς, ζωντανές. Και αυτές οι σχέσεις χτίζονται μόνο όταν επικοινωνούμε τα θέλω μας, όταν εκφράζουμε τις ανάγκες μας και συζητάμε όσα μας ενοχλούν.
Ας μην αφήνουμε άλλο την ψυχή μας να κουβαλάει βάρη που δεν της ανήκουν. Ας μιλήσουμε. Ας εκφράσουμε επιτέλους τα φιμωμένα θέλω μας. Η ζωή μας είναι πολύ σημαντική για να την εγκλωβίζουμε σε σχέσεις μισές και σε συναισθήματα που δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο τους.
Στάικου ‘Αντζυ- Life Coach- AC Accredited | msbalance
