Και το όνομα δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο απο το “Κανέλα“, και αυτό όχι μόνο λόγω των μπαχαρικών αλλά του πολυαγαπημένου σκύλου όλων, των πασίγνωστη Κανέλα που θα τη δεις να βολτάρει χαλαρή και άνετη μέσα στο μαγαζί. Ο γιος μου κάθε απόγευμα ήθελε να πηγαίνουμε στη “Κανέλα” (ακόμα δεν κατάλαβα τι του άρεσε περισσότερο, να ψωνίζει με το μικρό ψάθινο καλαθάκι ή να βλέπει το σκυλάκι; Νομίζω τελικά και τα δύο).
Ο Γιώργος πάντα χαρούμενος! Θαλασσινός αέρας βλέπεις…
Τα ράφια όλα απο σανίδες καρφωμένες μεταξύ τους.
Και για να μην πέφτουν τα πράγματα απο τα ράφια ο σπάγγος είναι ιδανικός!
Καναπεδάκι έξω απο παλιά καρούλια απο καλώδια. Όλο φτιαγμένο στο χέρι.
Ο πάγκος στο ταμείο έχει φτιαχτεί απο όλα τα περισσεύματα ξύλου. Εγώ προσωπικά το βρίσκω πανέμορφο. Δεν πετιέται τίποτα λέμε!
Βαρέλι – κάβα!
Ο μικρός μου ψωνίζει τα καλούδια του!
Παίρνουμε το καλαθάκι μας απο την είσοδο και ψωνίζουμε!
Κανέλες, κανέλες και πάλι κανέλες!
Ράφια απο παλιές ρόδες άμαξας και σανίδια!.