(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Τα πευκοδάση πάντα καίγονταν. Από κεραυνό ή από άλλο φυσικό αίτιο. Πολύ σπάνια από ανθρώπου λάθος ή ακόμη σπανιότερα από πρόθεση.
Δεν ξανακαιγόντουσαν όμως κι έτσι ανανεωνόντουσαν. Ήτανε δάση και τα σπίτια αλλού. Μαζεμένα, λίγα ή πολλά, σε οικισμούς. Υπήρχανε κι οι ρετσινάδες που ζούσαν από αυτά. Υπήρχανε και τα δασαρχεία που τους ορίζανε να τα έχουνε καθαρά από τα στρώματα πευκοβελόνων που θεριεύουνε και επιταχύνουνε τη φωτιά και μαζί με τους ξυλοκόπους κόβανε τα γερασμένα, ξερά και εύκολα αναφλέξιμα δέντρα.
Αυτά που όριζε το δασαρχείο. Μαζεύανε και τα διάσπαρτα κλαδιά στις περιοχές που συλλέγανε το ρετσίνι. Φωτιά για το χειμώνα. Φωτιά για το μαγείρεμα. Κι οι γεωργοί όταν ξεσπούσε το κακό βλέπανε που θα πάει η φωτιά και της κόβανε το δρόμο καίγοντας μπρος της μια μικρή έκταση. Να πέσει, η άλλη που ερχότανε καταστρέφοντας, πάνω της να σβήσει. Δεν είχαν ιπτάμενα μέσα ούτε πυροσβεστικά οχήματα.
Δεν είχανε βέβαια και κατοικίες αυθαίρετες (νομιμοποιηθείσες ή προς νομιμοποίηση) διάσπαρτες στο δάσος να φωνάζουν οι ιδιοκτήτες: «έλα εδώ καιγόμαστε!». Ούτε πλαστικά ή μεταλλικά σκουπίδια στα δάση που ευνοούνε αν όχι προκαλούνε τη φωτιά: από την αποσύνθεσή τους ή τη συγκέντρωση ηλιακών αχτίνων μιας και τα γυάλινα και τα αλουμινένια μπουκάλια, στην κατάλληλη γωνία λειτουργούν ως συγκεντρωτικοί φακοί των ηλιακών αχτίνων. Και τις σβήνανε. Προτού κάψουν όσο έβλεπε το μάτι τους.
Αυτό που καίγεται, πέρα από το ανεπανόρθωτο και εξαιρετικά οδυνηρό τής απώλειας ανθρώπινων ζωών αλλά και ζώων που πονάνε πεθαίνοντας το ίδιο με μας, είναι πλούτος που χάνεται χωρίς αντικατάσταση. Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι ρετσινάδες. Κοινωνία να γίνουμε και να οργανωθούμε λίγο.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Η ενέργεια που χάνεται από την καύση των δασών κάθε χρόνο είναι τεράστια. Πέρα από την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση τής πρόληψης και της αντιμετώπισης τών πυρκαγιών, γιατί ο τρόπος που χαθήκανε τόσες ανθρώπινες ζωές στην ανατολική αττική δεν έχει προηγούμενο για «σύγχρονο» κράτος, έχουμε σκεφτεί πως αντί να εισάγουμε σχεδόν όλη την ενέργεια που χρειαζόμαστε – πλην: (1) των ΑΠΕ, που και αυτές με το μυαλό που κουβαλάμε τις κατηγορούμε και αδυνατούμε να εκμεταλλευτούμε σωστά, και (2) του λιγνίτη, που αφενός η καύση του είναι καταστροφική για το περιβάλλον αφετέρου σε δύο με τρεις δεκαετίες θα έχει τελειώσει – θα μπορούσαμε να συλλέγουμε αυτή την καύσιμη ύλη των πευκοβελόνων, των κλαδιών και των γερασμένων ξερών δέντρων και να παράγουμε ενέργεια δημιουργώντας και χιλιάδες θέσεις εργασίας;
Γιώργος Πρίμπας
24.07.2018
via 24grammata
